Hoe dichterbij de datum nadert, hoe spannender het wordt. Normaal gesproken ben ik bizar relaxed als het gaat om reizen of avonturen aangaan. Bijna zonder nadenken alleen spring ik direct het diepe in en pak ik mee wat ik onderweg op mijn pad tegenkom. Als het “vijf voor twaalf” is presteer ik het beste. Geen tijd om na te denken, maar te doen wat goed voelt.
Deze keer dacht ik eens goed voorbereid het avontuur aan te gaan. Ruim van tevoren zijn de tickets geboekt, de locaties vastgepind en de lokale contacten gelegd. Mijn eigen simkaart omgezet in een e-Sim, zodat we straks een lokale Sim gemakkelijk kunnen toevoegen. We zijn best goed voorbereid al zeg ik het zelf!
We hebben ons zelfs al laten informeren over de vaccinaties. Daaruit bleek overigens dat de prikken die we in 2020 hadden gehaald, nog steeds werken dus we kunnen enkel met Deet, norit en een klamboe in onze tas, de avonturen tegemoet! Niks malaria pillen of andere middelen tegen de meest vreselijke ziektes. Het enige waar we over na moeten denken of we preventief willen inenten tegen Rabiës. Laten we ons bijten of krabbelen door dieren of zal dat niet gebeuren. Stel dat je wordt gebeten en je moet zo’n prik… dan schijnt het dat je binnen 24 uur die prik moet hebben én mogelijk naar Singapore moet vliegen om deze te halen. Aiii!
Het blijkt uit dat dit de trigger is geweest van mijn interne stress! Heb ik alles wel geregeld? Tropische kleding, wandelschoenen, sandalen, heb ik de locaties van de projecten die we willen bezoeken? Zijn de treinkaartjes geboekt? Kan ik wel de weeshuizen bezoeken tijdens de ramadan. En meer van dat soort vragen komen op.
De tijd tikt rustig verder….
